|
|
|||
|
||||
Dat was zowat mijn leven, naar school gaan en later gaan werken en ’s avonds en in de vrije tijd: de duiven. Tot daar in ’99 verandering in kwam, toen leerde ik mijn eerste lief (ja, ik was wat aan de late kant!) en huidig vrouwtje Karen kennen. Ja, en wie heeft er dan nog zin om de hele tijd op die hokken te zitten. Met een huisje kopen en verbouwen, in 2002 trouwen, en de komst van ons eerste kindje Ruben in 2005 geraakten de duiven helemaal op de achtergrond. Toen ook nog de resultaten sterk terug liepen kwam mijn aandeel in de “vader-zoon-combinatie” wel op een heel laag pitje te staan. Achteraf bekeken niet zo mooi natuurlijk, maar door de drukte in ons nieuwe leventje was er gewoon geen tijd meer voor de ooit onmisbare gevleugelde vrienden. Toen we het in 2006 weer wat rustiger aan konden doen stonden we voor de keuze, de duivenwereld voorgoed adieu zeggen, of schoon schip maken, met een nieuwe lei beginnen en hopen om weer wat plezier te beleven aan deze toch wel mooie hobby. We kozen voor het laatste. En op dat moment hadden we misschien ook het geluk dat ons de vorige jaren ontbrak, van bij de juiste liefhebbers aan te kloppen, die het goed met ons voor hadden. Daarom ook over deze liefhebbers nog wat uitleg op onze site. Want het is ook dankzij deze mannen dat wij in 2007 weer het plezier in onze hobby terugvonden, al was dat door een flauwe zomer, vogelpest- en andere oostelijk gerichte perikelen niet zo evident… Straks staat seizoen 2008 voor de deur, een seizoen die met de komst van ons 2e kindje nu al één wordt om naar uit te kijken. En ook op duivengebied hopen wij om terug een stapje voorwaarts te zetten, zodat wij eind volgend jaar kunnen besluiten: het is goed geweest gasten! Om te eindigen wil ik nog bedanken:
Pa, bedankt om alle
werk voor je rekening te nemen terwijl ik het van op afstand
allemaal een beetje bekijk!
Koen |